தென்னிலங்கையில் – சிங்கள மக்கள் மத்தியில் – பொருட்படுத்தப்படாத சில அரசியல்வாதிகள் அவ்வப்போது தமிழ் மக்களுக்கு எதிரான கருத்துகளை
தெரிவித்து வருகின்றனர்.
தமிழ் மக்களின் தலையை வெட்டப் போவதாக ஒருவர் கூறுகின்றார்.
மறுபுறம் குருந்தூர்மலையை வைத்து சரத் வீரசேகரவும் உதய கம்மன்பிலவும் அரசியல் செய்கின்றனர்.
அவ்வப்போது சவால் விடும் வகையில் கருத்துகளைத் தெரிவிக்கின்றனர்.
கஜேந்திரகுமார் பொன்னம் பலத்தின் கொழும்பு இல்லத்துக்கு முன்னால் கம்மன்பில போராட்டம் நடத்துவதாக கூறுகின்றார்.
வடக்குக்குத் துரத்தியடிப்போம் என்கின்றார்.
இதற்கு தமிழர்தரப்புகள் பதிலளித்துக் கொண்டிருப்பதும் – ஏட்டிக்குப் போட்டியாக கருத்துகளை முன்வைப்பதும் சரியானதா? அண்மைக்காலத்தில், குருந்தூர்மலை விவகாரம் மற்றும் தையிட்டி விகாரை விவகாரத்தை முன்வைத்தே அனைவரும் பேசி வருகின்றனர்.
குறிப்பாக, கஜேந்திரகுமார் பொன்னம்பலம் தலைமையிலான அகில இலங்கை தமிழ் காங்கிரஸ் குறித்த பிரச்னைகளுக்கு தலைமை தாங்குவதான ஒரு
தோற்றத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றது.
இதன் மூலம் பௌத்த ஆக்கிரமிப்பு என்பதே பிரதான பிரச்னையாகக் காண்பிக்கப்படுகின்றது.
ஆனால், அவற்றைத்தடுத்து நிறுத்தும் எந்தவொரு முயற்சியும் வெற்றியளிக்கவில்லை.
ஆனால், அரசியல்வாதிகளோ தங்களின் வாக்கு வங்கியை தக்கவைத்துக் கொள்வதற்காக அவற்றை பயன்படுத்தி வருகின்றனர்.
தென்னிலங்கை அரசியலைப் பொறுத்தவரையில் காலத்துக்குக் காலம் இவ்வாறான தமிழர் விரோத குழுக்கள் தலைநீட்டுவதுண்டு.
இவ்வாறான தரப்புகளை ஆட்சியாளர்களோ தங்களின் தட்டிக் கழிக்கும் அரசியல் தந்திரோபாயத்துக்கான கருவியாகப் பயன்படுத்திக் கொள்வதும் உண்டு.
தமிழர் விரோதத்தை கையிலெடுக்கும் தரப்புகள் அனைத்துமே தென்னிலங்கையில் ஆரோக்கியமான அரசியலை முன்னெடுக்க முடியாத – அதனை அறியாத
தரப்புகள்தான்.
சிங்கள மக்களுக்கு கூறுவதற்கு அவர்களிடம் எதுவுமில்லை.
இவ்வாறானதொரு சூழலில்தான், வெறும் இனவாதத்தில் சரணடைகின்றனர்.
கோட்டாபய ராஜபக்ஷவின் வீழ்ச்சியால் சிதறிப்போன தீவிர இனவாத தரப்புகள் அனைத்தும் தற்போது பௌத்த மதத்துக்கு ஆபத்தென்னும் சுலோகமொன்றை கையிலெடுத்திருக்கின்றனர்.
இவர்களுக்கு தீனி போடும் வகையில் தமிழ்த் தேசிய தரப்புகள் செயல்படுவது புத்திசாலித்தனமானதல்ல.
தீவிர இனவாத தரப்புகளின் இலக்கு ஒன்றுதான் – அதாவது, வீழ்ச்சியடைந்து செல்லும் தங்களின் செல்வாக்கை மீளவும் கட்டியெழுப்புவது.
இதற்கான வாய்ப்பாகவே அவர்கள் வடக்கில் மேற்கொள்ளப்படும் விகாரை நிர்மாணங்களை கையிலெடுத்திருக்கின்றனர்.
இவற்றை வெறும் எதிர்ப்பு – என்னும் நோக்கில் மட்டும் தமிழர் தரப்புகள் கையாளும்போது, அந்த எதிர்ப்பை, சிங்கள மக்களுக்கு எதிரான ஒன்றாக சித்திரிப்பதன் ஊடாகத் தங்களை மீளவும் மக்கள் மத்தியில் செல்வாக்குமிக்கவர்களாக உருமாற்றிக் கொள்வதே அவர்களின் பிரதான தந்திரோபாயமாகும்.
இந்த இடத்தில் ஒரு கேள்வி எழலாம் – அவ்வாறாயின் அவர்கள் செய்வதை தமிழர்கள் அனுமதித்துக் கொண்டிருக்கமுடியுமா – இதனைத் தடுப்பதற்கு தமிழ்த் தேசிய அரசியல் தரப்புகள் செயல்படக்கூடாதா? செயலாற்ற வேண்டும்.
ஆனால், எங்கள் செயல்பாடுகளால் ஏற்படும் முழு நன்மையும் -சிங்கள அடிப்படைவாத தரப்புகளுக்கான நன்மையாகிவிடக்கூடாது.
குருந்தூர்மலை மற்றும் தையிட்டி விவகாரத்தின்போது காண்பிக்கப்படும் சிறு – குழு எதிர்ப்பின் நன்மையை சிங்கள- பௌத்த அடிப்படைவாதிகளே அறுவடை செய்கின்றனர்.
எனவே, இந்த விடயங்களை எதிர்கொள்வதற்கான பொதுவான பொறிமுறையொன்று அவசியம்.
ஒரு கட்சி இதனை முன்னெடுப்பதாக காண்பிப்பது ஆபத்தானது.
அனைவரும் ஓரணியாக இந்த விடயத்தை முன்னெடுக்க வேண்டும் – அதே வேளை, ஏட்டிக்குப் போட்டியான விடயமாக இதனை அணுகக்கூடாது.
இதேவேளை, வேறு எவ்வாறான அணுகுமுறைகளில் இந்த விடயத்தைக் கையாள முடியுமென்று ஆராய வேண்டும்.
தென்னிலங்கையிலுள்ள தாராளவாத சிங்கள சிவில் சமூக தரப்புகளுடன் இது தொடர்பில் உரையாட வேண்டும்.
எதிர்க்கட்சியினரும் இந்த விடயத்தில் தலையீடு செய்யும் சூழலை ஏற்படுத்த வேண்டும்.
இவ்வாறான அணுகுமுறையின் ஊடாக இந்த விடயத்தைக் கையாளும்போது, இது சிங்களவர்களுக்கு எதிரான செயல்பாடு – பௌத்தத்துக்கு எதிரான செயல்பாடு – என்றவாறான, இனவாத பிரசாரத்தை முன்னெடுக்க முடியாமல் போகும்.
